8 خرداد

 به این می ماند که مُرده باشم از دنیایی و به دنیایی دیگر درآمده باشم. که از جایی کنده و پــــرت شده باشم ولی پس از ماه ها، هنوز هم در هیچ جایی فرود نیامده باشم... چون درختچه ای که از خاک مسمومش در می آید تا سوار خاک تازه ای شود منتها ریشه هایش چون سایه هایی مهیب، کشدار و کشدار تر می شوند و هیچ وقت جدا نمی شوند. در این دنیا، مرگ ِ هر روشنایی؛ سایه ی خورشید هم پیدا نیست و لحظاتی هست که گرفتار شعف ارغوانی آسمان دم غروب می شوی بی اینکه بدانی در کدامین اتاق از خانه های شب یا روزی، که تعریف زمان برایت چون قلعه های شنی از پس هر موجی؛ مدام در هم فرو ریخته می ریزد و می ریزد... که به هنگام قدم زدن هایت، سرما به نخ به نخ پوست پاهایت چنگ بزند و و بلرزاندت و این را؛ نهایت نباشد که با همه ی این ضد و نقیض ها، حالت خوب هم باشد... + نوشته شده در  سه شنبه سوم بهمن ۱۳۹۶ساعت 4:43  توسط الهه  |  8 خرداد...

 حرف هایش، نوشته های فریبنده و نقاشی های منحصرش، حرکات دست های ضخیمش، انعکاس کف ِ چشمان درشت و تاریک و آبدارش، ذوق های به تصویر کشیدنی اش، حتی شوخی های مسخره و عجیبش؛ همه بوی حسرت می داد. اصلاً خودش سرتاپا یک حسرت ِ خنک متحرک بود. یک اتفاق ِ نیفتاده. یک چیزی که نمی شود گفت واقعاً هست. یک ماهیت پر از فهمیدن و پر از رنج، اما تو خالی از لذت ژرف و زندگی اما تو خالی از رنگ واقعی ... توخالی از وابستگی و نه دلبستگی. چشمانش بوی آیینه می دهد. بوی کاوش مداوم زیبایی در عین مرموزی و دست نیافتنی. بوی شکلِ گل نرگس، که آب را تا وقتی خویشتن را باز می تاباند؛ می پرستد. تُن ستایش گر صدایش، عکس های گرفته شده از حتی در و دیوارش، آن خنده های بلند و دندان های سفید و رنگارنگی لباس هایش، همه و همه بوی ستایش می دهند. آنقدر توی هر آیینه ای نگاه کرده و این نگاه ها را ثبت کرده، که تمام آیینه های شهر هم بوی او را می دهند. رد پایی از بازتاب صورتش را دارند. بازتابی که البته دیگران را هم نمی آزارد... موهای همیشه شلخته اش بوی ترس می دهد بوی گمگشتگی، صورت سفید و ملیحش بوی تاریکی. بوی بُهت، ژاکت های شل و تمیزش بوی تنهایی مفرط پنهان و خستگی. و چشم هایش که از سمت بیرون متمایل به زمین هستند، بوی استمرار انکار آرزوها، پاهای بلندش بوی بازدارندگی از قدم گذاشتن در جهان ناشناخته ی آدم 8 خرداد...